ในอดีต ถนนจงยางแห่งเผิงหูได้รับการขนานนามว่า “ถนนย่านชานเมือง” โดยในยุคแรกเริ่มที่การค้าเฟื่องฟู ถนนจงยางก่อตัวจากตรอกซอกซอยน้อยใหญ่ที่สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์หมิงและชิงมารวมกัน สะท้อนให้เห็นว่าที่นี่เคยคึกคักเป็นอย่างมาก 

ปัจจุบัน เรายังสามารถพบเห็นอาคารที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์มากมายได้ที่นี่ เช่น ตำหนักซือกงอันโด่งดัง วัดสุ่ยเซียน เป็นต้น นอกจากนั้น สมาคมพ่อค้าไต้หวัน-เซี่ยเหมินก็ถือกำเนิดขึ้นที่นี่เช่นกัน โดยเเรกเริ่ม สมาคมตั้งอยู่ภายในวัดโห้วกงและต่อมย้ายไาปอยู่ที่วัดสุ่ยเซียน

อาคารบ้านเรือนของที่นี่เรียงต่อกันเป็นแนวยาว เนื่องจากคนในอดีตมักจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง และ เปิดร้านทำธุรกิจอีกหลังหนึ่ง อีกทั้งที่นี่มีตรอกซอกซอยจำนวนมาก โดยตรอกที่เเคบที่สุดมีความกว้างเพียง 6 เมตร 

ในสมัยที่ถูกปกครองโดยญี่ปุ่น ถนนโบราณจงยางได้ขยายตัวเพื่อตอบสนองกับการค้า โดยได้รับสมญานามว่า “เจ็ดถนน หนึ่งตลาด” ต่อมาหลังจากที่พรรคก๊กมินตั๋งได้เข้ามาปกครองไต้หวันในปี 1945 ถนนในหม่ากงก็ได้รับการซ่อมแซมและมีการตั้งเขตเศรษฐกิจขึ้นมาใหม่ นับตั้งแต่นั้นมา ถนนโบราณจงยางก็ไม่ใช่ถนนการค้าที่สำคัญเพียงแห่งเดียวอีกต่อไป

ในปี 1991 รัฐบาลและนักวิชาการร่วมกันรักษาและยกย่องถนนโบราณจงยางให้เป็น“เขตประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม” อีกทั้งยังส่งเสริมให้ประชาชนในชุมชนบูรณะบ้านของตนให้สวยขึ้น จนในที่สุด ย่านการค้าที่เคยเจริญรุ่งเรืองในอดีตก็กลับมามีลมหายใจอีกครั้งหนึ่ง