ในสมัยก่อน มีเพียงคนรวยที่สามารถซื้อบ่อน้ำและขุดน้ำสะอาดขึ้นมาใช้ได้ เจ้าของบ่อน้ำแห่งนี้ เป็นผู้มีเมตตา จึงเกิดความกลัวว่าผู้ยากไร้จะไม่มีน้ำสำหรับใช้สอย เลยแบ่งบ่อน้ำออกเป็น 2 ส่วน ครึ่งหนึ่งเป็นน้ำใช้เอง ส่วนอีกครึ่ง เป็นของผู้ยากไร้ที่ไม่สามารถซื้อบ่อน้ำได้ ปัจจุบัน บ่อน้ำแห่งนี้ไม่สามารถใช้งานได้แล้ว เหลือไว้เพียงร่องรอยของโคลนบริเวณปากบ่อ ถือเป็นเครื่องเตือนใจสำหรับชาวเมืองลู่กั่ง ให้มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อผู้อื่นเสมอ